PROLOG

Kiedy tracisz ukochaną osobę, coś w Tobie pęka. Nie jesteś już tym, kim byłeś wcześniej. Jakaś cząstka Ciebie, znika wraz z nią. Patrycja siedziała na szpitalnym krześle, tępo patrząc się w ścianę, nie zwracając uwagi na pielęgniarki krążące wokół niej. Wszystko runęło jak domek z kart. Życie straciło sens. Bo On nie żyje...odszedł i już nigdy nie wróci. Nigdy nie zobaczy jego uśmiechu, po strzelonej przez nią bramce, nigdy nie usłyszy słów 'Wszystko będzie dobrze'...a tylko w Jego ustach brzmiało to wiarygodnie. Wiedziała że kiedyś odejdzie, że choroba nie da mu spokoju. Ale nie sądziła że stanie się to tak szybko...Adria, jej brat bliźniak, wyszedł ze szpitala tuż po tym, jak lekarz oznajmił że nic nie mógł zrobić. Nienawidził jej. Najpierw stracili matkę, teraz ojca, a  pewnie Adria modlił się o to, aby skończyła tak samo. Rozejrzała się. Wszystkie przełożone usiłujące się z nią skontaktować już odeszły. Z trudem i wielkim bólem, spojrzała na salę operacyjną.  Już Go tam nie było. Oparła głowę, o chłodną ścianę. Na dworze było bardzo gorąco, nawet jak na Barcelonę. Ale...mimo słońca, ulice zaczęły moknąć...
____________
No to prolog. Pomysł zrodził się przy gwałceniu przycisku 'Replay' przy tej piosence. Z początku nie byłam za publikowaniem tej historii, ale w życiu każdego pisarza, przychodzi czas, aby podzielić się swoją twórczością ze światem. Najwyraźniej u mnie ten czas, właśnie nadszedł. Liczę na komentarze, ponieważ one mobilizują do pracy. Rozdział pierwszy powinien pojawić się jutro. ;3